Ik had gisteren echt geen puf meer om deze blog te schrijven dus vandaar dat ik er maar vandaag aan ben begonnen. Heb vandaag flink uitgerust dus kan er nu weer een beetje tegenaan!
Maar goed gisteren... Want daar gaat het over natuurlijk. Gisteren was een bijzondere dag. Samen met mijn moeder en maatje ging ik namelijk naar het Dolfinarium. Op zich op zichzelf niet zo bijzonder natuurlijk (ben er al tig tegen geweest), maar wel vanwege een ding... Maar daar kom ik later op terug.
In de ochtend vertrokken we richting Harderwijk en zo tegen 11u kwamen we daar aan. We hebben ons gemeld bij de receptie en zijn toen snel het park in gegaan. We kwamen er achter dat de zeeleeuwenshow binnen 10min zou beginnen dus daar gingen we zo snel mogelijk heen. Helaas er bleken alleen nog plekken bovenin het theater te zijn dus mijn moeder bleef buiten in verband met haar hoogtevrees. De zeeleeuwenshow was een nieuwe show en op zich best leuk. Er gingen alleen wel nog wat dingen mis en ik had het idee alsof deze show meer om het verhaal dan om de dieren ging (in plaats van wat het eerst was meer de dieren in plaats van het verhaal). Maar goed echt een hele leuke voorstelling voor de kleintjes hoor, dus zeker een aanrader!
Na de zeeleeuwenshow zijn we met z’n allen richting de koepel gegaan voor de Droomwens. Ook alweer een nieuwe show met erg mooie special effects. Een leuk verhaal waarin de dolfijnen en trainers goed op elkaar ingespeeld waren. Hele bijzondere show dus!
Na de Droomwens was het rennen naar de andere kant van het park, richting de walrussen. Eenmaal daar werd het hek net voor onze neus dicht gegooid maar we hadden mazzel, er mochten nog 20 extra mensen in! De walrussen vind ik altijd een van de topattracties van het Dolfinarium vooral omdat dit zulke bijzondere dieren zijn. Maar deze show sloeg echt alles... Al jaren ga ik naar deze show maar wat ze die walrussen nu hebben geleerd! Nou echt geweldig gewoon. De show moest een soort wedstrijd voorstellen tussen 2 trainers en hun 3 walrussen. Uiteindelijk kwam er ook een onderdeel waarin de kracht van de walrus werd getest. Nou en wat die dieren kunnen... Push-ups, andere buikspieroefeningen en een levende trilplaats worden. Zo geweldig leuk maar ook bijzonder om te zien. Echt een hele leuke show...

Na de walrussen was het lopen richting het roggenrif. Ik was alweer een aantal jaren niet meer in het Dolfinarium geweest maar enkele veranderingen waren me al opgevallen (zoals het verdwijnen van de 3D film). Maar het roggenrif... Wat zonde zeg! Altijd kon je daar eten kopen om de roggen en haaien te voeren. Er was maar een kleine hoeveelheid eten beschikbaar altijd dus je moest er op tijd bij zijn maar dan kon je de dieren echt zelf voeren. Super was dat! Maar nu... Het was een uitleg van een van de verzorgers, over hoe de dieren leven en eten. En dat was het. Meer niet! Ja ze gooide zelf even een bak met voer in het water. Nu snap ik waarschijnlijk doordat mensen misbruik hebben gemaakt van het voeren is het mis gegaan, net zoals in de Apenheul. Maar vreselijk zonde vind ik het wel, dat was namelijk altijd een van mijn favoriete dingen in het Dolfinarium. En nu kun je de roggen nauwelijks aaien want tja waarom zouden ze richting de mensen gaan. Heel erg zonde dus...

Ondertussen was het alweer 13.15u en we waren wel even toe aan een break. Poeh zeg we waren nu al kapot! We zijn dus even gaan zitten om wat te eten en bij te komen...
Na het eten en rusten zijn we richting de Lagune (ondertussen Odiezee) gelopen om daar even onderwater de dolfijnen en walrussen te bewonderen. Er waren enkele zwangere dolfijnen, wat jonge dieren en ook de walrussen waren best actief. Blijft altijd erg mooi om ze in hun doen te zien daar zo in het water. Prachtig!

Maar heel lang hadden we niet bij de Lagune want om 14.45u moesten we bij een hutje nabij verzamelen. We zouden namelijk meedoen aan Dichter bij de Dolfijnen, de verkleinde versie hiervan dan hè. Uiteindelijk deden we met nog 3 anderen (in totaal dus met z’n 6en) mee en begonnen we met een filmpje kijken over dolfijnen en hun leven. Erg interessant maar een hoop wist ik wel al, maar wel leuk hoor.
Daarna gingen we de hut in, alle spullen even neerleggen daar en sieraden en dergelijke afdoen. En onze handen wassen met dettol. En toen was het op naar de Lagune. Eenmaal daar moesten we via een constructie van houten plankjes en vlotten naar het midden van de Lagune lopen. Hier waren de dolfijnen ondertussen als wilden om ons heen aan het zwemmen. Leuk bezoekers! We moesten even wachten want om ruzies te voorkomen moesten er 4 andere trainers de andere dolfijnen bezig houden terwijl wij met Spetter aan de slag gingen (de tv-ster, hihi). We kregen wat uitleg ondertussen over hoe we moesten gaan zitten voor de eerste foto’s. Een foto samen met Spetter! Eenmaal klaar mocht de eerste het vastgezette vlot op, mijn maatje...
Het vlot was erg wankel dus het er op klimmen was niet gemakkelijk maar we hebben het allemaal overleefd. Als eerste moest mijn maatje klaar gaan zitten voor de foto. En na dit fotomoment was er even een momentje samen met de trainer en Spetter. De trainer legde dan wat uit over Spetter, hield hem bezig en je mocht hem aaien en vervolgens een visje geven. Een prachtige ervaring dus...
Na mijn maatje was ik aan de beurt. Op het vlot moest ik op mijn knieën gaan zitten dus die waren even later 3x zo dik natuurlijk, hahaha. Maar goed ik heb het er voor over gehad hoor! Spetter kreeg de opdracht om op z’n rug te gaan liggen en toen mocht ik hem aaien en een visje geven. Het hele moment duurde niet langer dan een paar minuten dus snel was het zeker maar onvergetelijk ook.

Na mij waren de 3 anderen aan de beurt en als laatste mijn moeder. We wilden in eerste instantie dinsdag gaan ivm haar verjaardag (zij is namelijk vandaag jarig) maar helaas zat die dag al vol dus het was een soort van vervroegd verjaardagsmomentje. Zij vond het zitten op het vlot nogal eng maar heeft ook doorgezet en Spetter even mogen aanhalen.

Na ons moment in het water moesten we via die ‘leuke’ constructie van planken weer terug naar het vaste land. Eindelijk veilige grond onder je voeten, hihi! We mochten onze handen nog even wassen, namen afscheid van de trainers en vertrokken allemaal richting het winkeltje om daar onze foto’s te bekijken. De fotografe had van ons allemaal meerdere foto’s gemaakt en had zelf de mooiste uitgekozen die we gratis meekregen. Bijbestellen was ook mogelijk dus we gingen allemaal natuurlijk even kijken naar elkaars foto’s en de meeste van ons bestelde ook wel nog een of meerdere foto’s bij. Er waren 2 soorten foto’s, een alleen met Spetter en een met de trainer erbij van het aaimoment. Het leek ons erg leuk om van beiden er een te hebben dus mijn moeder en ik hebben nog een extra foto gekocht en mijn maatje in plaats van een extra foto een sleutelhanger (met foto).
Het was ondertussen al namiddag maar we gingen nog niet naar huis. De trainers hadden ons namelijk geadviseerd nog even mij Morgan langs te gaan, de orka die enkele weken terug uit de Noordzee is gered. Zij was in de namiddag te bezoeken en dit wilden wij natuurlijk niet missen!
De rij voor Morgan was lang en de zon scheen ondertussen best fel. Ik schat dat we wel zo’n half uur hebben staan wachten maar we zijn hier wel flink voor beloond hoor! Eenmaal binnen begon net de uitleg van de trainer over Morgan die ons iets vertelde over haar, over hun plannen om haar uiteindelijk weer uit te zetten en over hoe nu verder. Morgen werd ondertussen gevoerd dus werd steeds actiever. Maar wat is die kleine meid toch klein zeg! Ik heb in mijn leven al meerdere orka’s gezien en zij is echt een baby, och zo schattig. Een gemiddelde orka is 6 meter lang en weegt zo’n 3000 kilo. Morgan is rond de 4 meter lang en weeg rond de 500 kilo. Ga dus maar na hoe klein ze is! Maar echt prachtig om te zien hoor. In ons kleine kikkerlandje een echte killer whale! Natuurlijk hoort ze hier niet thuis, en zeker niet in zo een klein bassin waar ze in zat. Maar dat is ook absoluut niet de bedoeling, dat ze hier blijft. De bedoeling is dat ze weer uitgezet gaat worden, en weer een ‘echte’ orka wordt. Nou en dat kan ik alleen maar toejuichen en prachtig vinden!

Na Morgan (en een ijsje) was het dan eindelijk echt tijd om naar huis te gaan. En hier waren we ook allemaal wel echt aan toe hoor. Mijn maatje (wiens enkelbanden een tijd terug zijn gescheurd) begon flink last te krijgen van haar enkel en mijn voeten waren ook niet om aan te zien. Puffend zijn we naar de auto gestrompeld en daar in neergeploft. Maar wel met een topdag achter de rug!
Deze dag was erg bijzonder voor me. Niet alleen vanwege de ontmoeting met Spetter, maar ook door de data. Zo’n 8 jaar geleden, op 6 augustus 2002 heb ik namelijk ook al eens meegedaan aan Dichter bij de Dolfijnen. Alleen toen aan het ‘echte’ project. Oftewel met een wetsuit aan echt het water in bij de dolfijnen (niet zwemmen hoor!) en snorkelen, hen trainen en helemaal van top tot teen aanraken. Dit was echt een ervaring om nooit te vergeten, een droom die uitkwam! En nu 8jr later (8, mijn geluksgetal) 10 dagen na de datum dat ik toen meedeed, stond ik daar weer in het water van de Odiezee in het Dolfinarium. Om weer een van die geweldige dieren te ontmoeten!

Mijn droom is om ooit nog eens echt met dolfijnen te gaan zwemmen. Maar voor nu zal deze 16e augustus, en die 6e augustus zoveel jaren geleden mij altijd bijblijven. Mij altijd bijblijven als een geweldige ervaring om nooit te vergeten!